توسعه فعالیت های شرکت ملی نفت در کشور و تاسیس پالایشگاه های متعدد در مناطق غیر نفت خیز و نیز کستردگی دامنه فعالیت های شرکت ملی پتروشیمی و نیز شرکت ملی پالایش و پخش و همچنین انتقال مرکزیت اداره شرکت ملی نفت از مناطق نفت خیز به تهران، موجب شد تا مسئولین امربه فکر گسترش ساختار بهداری و بهداشت در مناطق غیر نفت خیز از جمله تهران,شیراز,اصفهان,تبریز,مشهد و مازندران بیفتند.
در واقع بر اساس اسناد موجود در طی 7 سال (از سال 1965 تا سال 1972 میلادی) جمعیت طبی شرکت ملی نفت در تهران از 38800 نفر کارکنان و خانواده های آنان به 64447 نفر رسید.این موضوع سبب شد تا حوالی سال 1955 میلادی (1344 خورشیدی) بنیان بیمارستان نفت تهران گذارده شود و به تدریج بر وسعت آن و درمانگاه های سطح شهر افزوده شود.
طرح اصلی بیمارستان توسط شادروان دکتر راتیوس کاراپتیان جراح بیمارستان آبادان پیششنهاد شد و بیمارستان در محل منزل مستر سدان(Mr.Sedan) آخرین مدیر مستقیم شرکت نفت ایران و انگلیس در تهران بنا شد.
از جمله این طرح های توسعه می توان به توسعه درمانگاه سوم اسفند(سرهنگ سخایی کنونی),گسترش ساختمان ضلع جنوبی بیمارستان,تاسیس بخش قلب و عروق,درمانگاه نازی آبد(قدس کنونی) و نیز درمانگاه . مرکز بهداشت وشهناز(امام حسین "ع"کنونی)که عمدتا در حوالی سال های 1970-1972 میلادی به بهره برداری رسیده اند اشاره کرد.
آز آن زمان به بعد رفته رفته بر دامنه فعالیت های بهداری و بهداشت تهران افزوده شد و گستردگی بیشتری یافت به نحوی که در حال حاضر بیمارستان صنعت نفت تهران به عنوان بیمارستان مادر و به عنوان بالاترین سطح ارجاع به ارائه ی خدمات تخصصی و فوق تخصصی فعالیت دارد.
